Cancerrollercoaster – Cancerrollercoaster

Hey you!

Ben jij een beetje into achtbanen? Van die onstuimige bedoel ik dan. Waarin je meters omhoog getakeld wordt, je zonder enige waarschuwing naar beneden stort en keihard van links naar rechts wordt geschud. Zo hard dat je hoofd tegen de reling bonkt, je ontbijt bijna weer naar boven komt en je geen idee meer hebt wat onder of boven is. Ja? Ik niet. Vroeger wel hoor, toen vond ik het spannend en die kriebel in mijn buik gaf mij een heerlijk gevoel. Maar sinds een jaar of tien word ik bij het idee alleen al kotsmisselijk en sla ik deze ritjes met alle liefde over. Maar helaas, sommige achtbanen zijn onvermijdelijk.

Op 1 oktober 2019 ging ik naar het ziekenhuis voor een cyste in mijn linkerborst en bleek ik kanker te hebben in mijn rechterborst. Om 16.40 uur werd ik zonder enige waarschuwing in een stoel geduwd en binnen acht woorden schoot ik met zo’n 100 kilometer per uur door de ruimte. Die dag startte mijn cancerrollercoaster, een heftige rit waarin de loopings elkaar in rap tempo opvolgen. Uitstappen is geen optie. Daarom gooi ik waar het kan mijn armen in de lucht en probeer er a hell of a ride van te maken.

En dat lukt, want los van het feit dat het een heel zwaar traject is brengt het ook veel mooie dingen. Ik leer veel over mijzelf; over hoe sterk en veerkrachtig ik ben en over de kracht van kwetsbaarheid. Deze rit is doodeng en verdrietig, maar laat me ondanks (of misschien dankzij) dat inzien wat ik écht belangrijk vind in mijn leven. Deze rit brengt me tot de kern van wie ik ben. Door deze rollercoaster ben ik op plekken terecht gekomen die ik nooit voor mogelijk had gehouden, zijn mijn relaties en vriendschappen verdiept en zijn er vriendschappen voor het leven ontstaan. En dat zijn wat mij betreft de kankercadeautjes. En die cadeautjes wil ik hier graag met je delen. Omdat jij misschien ook in zo’n achtbaan wordt of bent geduwd en er net als ik het beste van wilt maken. Let’s go!

Dit ben ik

Mijn naam is Annet, ik ben 35 jaar oud en woon in het leukste huis van Amersfoort. Ik ben geboren op een boerderij maar ben veel meer een stadsmeisje. Ik hou van rode wijn, Ferry en middagdutjes, maar niet per se in die volgorde hoor. Ik ben allergisch voor hokjes en voor katten en je kunt me wakker maken voor chips of tripjes. Ik ben het gelukkigst als ik samen met mijn liefde over deze mooie wereld rondreis. Ik ben dol op een kleine cultuurshock en verwonder me graag over mooie natuur en andere culturen.

Ik hou van verhalen in alle vormen en maten; ik kijk, lees, hoor en vertel ze graag. Want in mijn beleving is er niets toffer dan een mooi en inspirerend verhaal wat je aan het denken zet en net even anders tegen de wereld aan laat kijken. Als regisseur heb ik jarenlang televisieprogramma’s gemaakt. Maar ik besefte me steeds meer dat ik ook op andere manieren verhalen wil vertellen; in de vorm van beeld, tekst, audio of in de vorm van concepten bijvoorbeeld. Maar ja; where to begin en welk verhaal ga ik dan vertellen? Nou, mijn eigen verhaal dus. Bij deze!

Mijn cancerrollercoaster

Op dinsdag 1 oktober 2019 word ik gezond wakker; ik heb een heerlijk weekend Helsinki achter de rug met mijn vriendinnen en sprak daar de – inmiddels legendarische – woorden; ik voel me eindelijk weer mezelf. Na een zware burn-out van 1,5 jaar had ik weer energie, plezier en kon ik het tempo van het dagelijks leven weer bijbenen. Ik was aan het reïntegreren en 9 dagen later zou ik een hele fijne reis gaan maken naar India en Borneo. Maar die avond was alles anders. Want ’s middags, om iets over 5, stapte ik in mijn cancerrollercoaster. Ik ging naar het ziekenhuis voor een cyste in mijn linkerborst en bleek kanker te hebben in mijn rechterborst.

Vanaf dat moment ben ik full-time kankerpatient. Mijn reintegratie-traject wordt stop gezet en de reisplannen gecanceld. Echt tijd om het nieuws te verwerken is er niet, want een maand vol ziekenhuisbezoekjes volgt (maar liefst 24 in de eerste maand alleen al, waarvan soms 2 op een dag).

Nog geen week na de diagnose start ik met een IVF-traject. Ondertussen laat ik onderzoeken of de kanker genetisch is. Lig ik onder een MRI-scan, moet mijn oksel extra gecontroleerd worden op eventuele uitzaaiingen en worden behandelplannen bepaald en omgegooid. Ik laat mijn eicellen oogsten (ja serieus, dit is de officiële term), bevruchten en invriezen, lig een week in het ziekenhuis met overstimulatie. Ik knip mijn haar kort, zoek een pruik uit en laat een Picc-line plaatsen. Dit was met stip de meest hectische maand van mijn leven, en we zijn nog niet eens écht begonnen.

Lees verder

Column

Er valt zoveel te vertellen over een kankerjaar. Over de talloze onderzoeken, de chemokuren en de operatie. En dat doe ik ook. Maar ik vertel je vooral over wat mij gedurende dit jaar bezighoudt en wat voor impact de diagnose, bijbehorende keuzes en behandelingen op mij hebben. Zowel fysiek als mentaal. Ik geef je een kijkje in mijn gedachten; hoe ze in sommige gevallen totaal met mij op de loop gaan, hoe ik ze in bedwang probeer te houden en – in de meeste gevallen – om weet te buigen.

Ik vertel je over de overweldigende angst voor zowel de dood als voor het leven, over het verliezen van hoop en het terugvinden ervan. Over controle verliezen, eindeloos meebewegen en complete overgave. Over dieper gaan dan ik ooit verwacht had en over altijd weer opstaan. Over alle highs en lows, over hetgeen wat ik verloren heb maar ook over wat ik gewonnen heb. Lees je mee?