Hey you!
Ben jij een beetje into achtbanen? Van die onstuimige bedoel ik dan. Waarin je meters omhoog getakeld wordt, je zonder enige waarschuwing naar beneden stort en keihard van links naar rechts wordt geschud. Zo hard dat je hoofd tegen de reling bonkt, je ontbijt bijna weer naar boven komt en je geen idee meer hebt wat onder of boven is. Ja? Ik niet. Vroeger wel hoor, toen vond ik het spannend en die kriebel in mijn buik gaf mij een heerlijk gevoel. Maar sinds een jaar of tien word ik bij het idee alleen al kotsmisselijk en sla ik deze ritjes met alle liefde over. Maar helaas, sommige achtbanen zijn onvermijdelijk.
Op 1 oktober 2019 ging ik naar het ziekenhuis voor een cyste in mijn linkerborst en bleek ik kanker te hebben in mijn rechterborst. Om 16.40 uur werd ik zonder enige waarschuwing in een stoel geduwd en binnen acht woorden schoot ik met zo’n 100 kilometer per uur door de ruimte. Die dag startte mijn cancerrollercoaster, een heftige rit waarin de loopings elkaar in rap tempo opvolgen. Uitstappen is geen optie. Daarom gooi ik waar het kan mijn armen in de lucht en probeer er a hell of a ride van te maken.
En dat lukt, want los van het feit dat het een heel zwaar traject is brengt het ook veel mooie dingen. Ik leer veel over mijzelf; over hoe sterk en veerkrachtig ik ben en over de kracht van kwetsbaarheid. Deze rit is doodeng en verdrietig, maar laat me ondanks (of misschien dankzij) dat inzien wat ik écht belangrijk vind in mijn leven. Deze rit brengt me tot de kern van wie ik ben. Door deze rollercoaster ben ik op plekken terecht gekomen die ik nooit voor mogelijk had gehouden, zijn mijn relaties en vriendschappen verdiept en zijn er vriendschappen voor het leven ontstaan. En dat zijn wat mij betreft de kankercadeautjes. En die cadeautjes wil ik hier graag met je delen. Omdat jij misschien ook in zo’n achtbaan wordt of bent geduwd en er net als ik het beste van wilt maken. Let’s go!