Hoewel er een heel leger aan mensen voor mij klaar staat om te zorgen dat ik deze baan kan vervullen, is het toch een eenzaam traject. Het fysieke lijden is van mij, het mentale lijden ook. De totale verandering van mijn lijf en leven moet ik in mijn eentje dragen, het omgaan met de vermoeidheid en opbouwen van mijn conditie kan niemand anders voor mij doen. En hoewel ik in een vorig leven ook nog wel eens opgeslokt kon worden door mijn werk, is deze baan van een totaal ander niveau. Het slokt heel mijn leven op en zorgt ervoor dat ik geen energie meer heb om me bezig te houden met anderen, te zorgen voor anderen of überhaupt aandacht te hebben voor anderen. Ik vergeet verjaardagen van familie, sollicitatiegesprekken van mijn vriendinnen en het nog erger; soms vergeet ik überhaupt aan andere mensen vergeet te vragen hoe het met hén gaat. Mijn hele wereld draait letterlijk om mij. En hoewel ik dat ergens ook vreselijk vind, heb ik niet de kracht om dit te veranderen.

De rollen die ik in een vorig leven vervulde, zijn allemaal vervallen. Ik werk niet meer, ik reis niet meer, ik doe bijna niets meer wat ik in een vroeger wel deed. Ik ben geen vriendin, vrouw, zus, tante of dochter van meer. Sinds mijn diagnose ben ik alleen nog maar kankerpatiënt. Tot een paar weken geleden, want sinds mijn behandeling succesvol is afgerond ben ik zelfs dát niet meer. En dat voelt zo gek, want wat blijft er dan eigenlijk over?

Dit hele kankertraject heeft me helemaal gestript; zowel letterlijk als figuurlijk. Zonder haar en zonder borsten voelde ik mij naakter dan ooit. Zonder levenslust en energie kwetsbaarder dan ooit. Zonder toekomstperspectief angstiger dan ooit en zonder alle rollen die ik speelde, kleiner dan ooit. Maar wat blijkt? Ook nu bijna niets meer lijkt op mijn leven van een paar jaar geleden, ben ik nog steeds heel erg gelukkig. Want nu alles wegvalt, merk ik hoe weinig ik eigenlijk nodig heb om een fijn leven te hebben. Nu ik gestript ben tot mijn kern voel ik wie ik écht ben, wat ik écht wil en wat er écht toe doet. Nu alles wegvalt, blijken alle clichés waarheid en weet ik dat de liefde voor het leven in mij zelf zit en niet afhankelijk is van een aantal randvoorwaardes waar ik een jaar geleden nog zoveel waarde aan hechte. 

Nu de ziekenhuisafspraken langzaam maar zeker uit mijn agenda verdwijnen en er niets anders overblijft dan lege pagina’s, voel ik ook de leegte van het leven dat voor mij ligt. Er is geen oud leven meer wat op mij wacht, geen werkgever die vraagt wanneer ik terug kom, geen reis die gepland staat. Er is geen enkele rol die ik per se opnieuw moet vervullen. En juist in die leegte ligt alles verscholen. Want nu ik weet dat die rollen geen voorwaarde zijn voor een gelukkig leven, geeft me dat meer vrijheid dan ooit. En als ik iets geleerd heb nu ik gestript ben tot mijn kern, is het wel dat vrijheid voor mij het allerbelangrijkste is in mijn leven. En ik ben zo dankbaar dat dat precies is wat ik heb gekregen.