De tranen springen meteen in mijn ogen. Het is een zin die me in mijn hart raakt. Want hell yeah, wat kan het leven je soms zure appels geven. Iedereen krijgt te maken met pijn, verdriet en verlies. Maar inmiddels hebben we als mensheid wel bewezen hoe veerkrachtig we zijn en dat het leven ook in die gevallen nog, of misschien wel juist, heel erg mooi kan zijn. Mensen die alles en iedereen verloren hebben en traumatische ervaringen hebben overleefd zijn misschien wel gelukkiger dan de mensen die altijd zoete appels toebedeeld kregen. En hoewel ik momenteel ook in een behoorlijk gore zure appel bijt, besef ik heel goed dat het altijd erger kan en voel ik ergens ook de drive om hier een heerlijke appeltaart van te maken. 

De zin blijft weken door mijn hoofd spoken. Ik begin weer een beetje bij te komen van de klappen van de eerste vier chemokuren. De angst die zich daarna meester maakte van mijn gedachtes kan ik wat beter opzij zetten. Nu er weer wat meer lucht en ruimte in mijn lijf en hoofd komen voel ik een enorme behoefte om weer vooruit te kijken. Niet te ver, want zo zeker voel ik me niet over een toekomst, maar gewoon omdat het me afleidt van de situatie waar ik in zit.

Hoewel ik nog geen idee heb hoe die toekomst eruit gaat zien, voel ik aan alles dat ik in een nieuwe fase in mijn leven ben aangekomen. Dat mijn leven nooit meer wordt zoals het was voor de diagnose en dat ik nooit meer de persoon wordt die ik toen was. En hoewel mensen mij toewensen dat ik zo snel mogelijk weer de oude word, voel ik die behoefte zelf een stuk minder. Ik merk aan alles dat dit traject een keerpunt in mijn leven is en dat voelt ergens ook als een heel groot cadeau. Want nu mijn hele leven tot stilstand is gekomen heb ik alle tijd en ruimte gekregen om alles te herijken. 

Toen ik vlak voor mijn diagnose begon met re-integreren na een zware burn-out voelde ik al dat ik meer vrijheid en afwisseling wil in mijn werk. Dat ik ideeën die al jarenlang op de plank lagen, eindelijk eens tot uitvoering wil brengen en dat ik dingen anders aan wil pakken. Maar door de welbekende beren op de weg en de druk vanuit het re-integratietraject voelde ik hier geen ruimte voor. Nu ik in dit kankertraject zit voel ik die impulsen sterker dan ooit. Nu de toekomst onzeker is ben ik meer dan ooit vastberaden om mijn dromen waar te maken. En hoewel ik nog steeds geen idee heb waar ik moet beginnen en hoe ik dat ga doen, voel ik wel dat dit het moment is. 

Het voelt misschien heel gek om in zo’n onrustige periode je leven om te gooien, maar weet je; dat heeft die kanker toch al gedaan. Dus kan ik er net zo makkelijk nog wat life changing events tegen aan gooien. Want ik voel dat het borrelt. En nu ik de tijd heb gekregen wil ik die benutten om te kijken waar al die ideeën toe kunnen leiden. Al is het maar om weer zin te krijgen in de dingen die me hopelijk nog te wachten staan. Want damn; wat heb ik zin in een heerlijke appeltaart.