Niet veel later, als ik op mijn kamer lig, de eerste krentenbollen achter mijn kiezen heb en niet langer dubbel zie, staan de chirurgen voor mijn neus. Het shirt gaat weer omhoog. Dit is de eerste keer dat ik echt iets zie. En waar ik verwachte dat ik volledig in het verband zou zitten zie ik mijn nieuwe borstkast bloot onder mijn gezicht liggen. 

Het is een bizar gezicht. Waar nog geen vier uur geleden twee borsten met tepels zaten zie ik nu een vreselijk mislukt abstract schilderij. Zo eentje waarvan je denkt; het is kunst dus het zal wel mooi zijn, maar ik zie het niet. Het schilderij betreft een roze achtergrond van de desinfectie vloeistof. Daaronder ligt een abstract lijnenspel dat vlak voor de operatie langs de contouren van mijn borsten is getekend. Mijn vroegere borsten lijken nu een soort kratergebied. Per borst zit er rondom een flinke rand onder mijn huid en mijn tepels zijn vervangen door een dunne hechtpleister van zo’n 12 centimeter lang. Aan beide zijden komt een slangetje onder mijn huid vandaan die het wondvocht afvoert naar de bijbehorende flessen die op het matras liggen. 

 ‘Het ziet er prachtig uit’ zeggen de chirurgen, beiden tevreden over hun werk. Ook nu zie ik niet wat er dan zo prachtig is aan dit geheel, maar gek genoeg doet het me ook niets. Dit mislukte doek voelt absoluut niet als mijn lijf. Pas als ik het resultaat in de spiegel bekijk zie ik dat mijn eigen hoofd boven deze nieuwe borstkast uitsteekt. En ja, dat is een bizar gezicht. Ik voel me een beetje een wandelende freakshow en zie een spiegelbeeld waar ik me amper meer in herken. Maar toch voel ik geen verdriet; alleen maar opluchting; het zit er op, ze zijn er af. 

Voor veel vrouwen is het misschien niet voor te stellen en het is ook een vraag die me veel gesteld is de afgelopen tijd: ‘Vind je het niet erg dat je borsten eraf gaan?’ En om eerlijk te zijn; absoluut niet. Tuurlijk had ik liever gehad dat dit allemaal niet nodig was geweest, maar 

ik ben vooral heel blij dat ik kanker heb gekregen op een plek waar je gewoon zonder kan. Want laten we eerlijk zijn; ik mis liever mijn borsten dan een deel van mijn hersenen of een ander vitaal orgaan. Mijn lijf kan gewoon prima verder leven zonder boobies en hoeft daar geen enkele aanpassing voor te doen. En bovendien; de lol was er wel vanaf. 

Vanaf de diagnose zag ik mijn borsten vooral als twee moordkanonnen. Dingen die, zonder dat ik het door had, bezig waren met een terroristische aanslag met verstrekkende gevolgen. Aanraken was een no go; ik was bang om de kanker wakker te porren. Iedere aanblik van de twee dames maakte me verdrietig en deed me beseffen in welke bizarre situatie ik terecht ben gekomen. Er was dus geen emotioneel afscheid, geen rouw, geen verdriet. Niets van dat. Er was vooral hoop op een gezond leven. En dat is voor mij zoveel belangrijker dan een cupmaat.