Ik ben al een tijdje wakker, maar het lukt me nog niet om mijn bed uit te komen. De vogeltjes fluiten aanlokkelijk, maar mijn warme bed voelt te veilig. Om het opstaan nog even uit te stellen, scroll ik door de foto’s op mijn telefoon. Dat doe ik de laatste tijd steeds vaker. Ik kijk naar de foto waar ik samen met mijn vriendinnen in een vage discotheek in Helsinki stond. Ik zie vijf stralende gezichten, inclusief die van mezelf. Ik kijk er met een beetje verbazing naar; het is pas zes maanden geleden, maar het voelt als lichtjaren terug. Na mijn burn-out voelde die avond als een nieuw begin, nu voelt het als de laatste avond van mijn vorige leven. Twee dagen later kreeg ik de diagnose borstkanker en begon ik aan een totaal nieuw hoofdstuk.

Het dagboek wat ik sindsdien bijhoud leest als een verhaal wat totaal niet over mij gaat, al zeggen de bijbehorende foto’s wat anders. Ik kijk naar de foto’s van de dag van de eicelpunctie, de opname in het ziekenhuis voor overstimulatie, het weekendbezoekje aan de SEH en mijn laatste bezoekje aan de kapper. Mijn laatste avondje de deur uit voor de eerste chemokuur, de eerste foto met met pruik en de eerste foto met kale kop. Bij het zien van deze foto’s bekruipt me een gek gevoel. Het zorgt voor tranen in mijn ogen, ik voel alle pijn van het afgelopen half jaar en kan haast niet geloven dat ik dit allemaal heb doorgemaakt.

Dit jaar is zo hysterisch en intens dat ik het eigenlijk allemaal niet meer bij kan houden. De loopings volgen elkaar zo snel op dat ik haast onmiddellijk vergeet wat er allemaal gebeurt. En dat wil ik niet. Ik wil niet vergeten wat ik allemaal heb meegemaakt, maar ik wil vooral niet vergeten hoe sterk ik ben. Hoeveel ik aan kan. Hoe diep ik kan gaan als het moet en hoe ik tot dusver altijd een manier heb gevonden om weer op te staan. Deze periode laat zien hoe flexibel ik ben, hoe ik me totaal over kan geven aan de situatie en hoe ik hier altijd wat van kan leren. Het laat me voelen hoe veerkrachtig ik ben en dat gevoel geeft zoveel hoop en moed voor de toekomst. Het is een van de waardevolle lessen die mijn leven me op dit moment geeft.

En dus leg ik mijn verhaal vast. Ik maak foto’s op momenten dat het goed gaat, maar ook op momenten dat ik er helemaal doorheen zit. Dat resulteert in een lading lelijke selfies, maar ook prachtige foto’s van een fotograaf en dagboek vol met hersenspinsels. Ik heb me voorgenomen al mijn woorden, gedachtes, emoties, inzichten en foto’s te bundelen in een boek. Eentje die misschien voor altijd de kast in gaat omdat ik misschien nooit meer de behoefte voel om op deze periode terug te kijken. Of misschien krijgt hij juist een heel prominent plekje in het zicht, zodat ik altijd kan herinneren hoe sterk ik ben als het moet. En wie weet geef ik het af en toe aan anderen die door een zware storm moeten navigeren. Want als ik het kan, kunnen zij dat ook. 

Eenmaal beneden zet ik de waterkoker aan en maak ik een ontbijtje klaar. Ik zoek een plekje in de zon die het huis verlicht en laat de zonnestralen mijn bleke gezicht verwarmen. En daar voel ik die veerkracht weer naar bovenkomen. In een situatie waar ik helemaal alleen ben en totaal geen houvast heb weet ik me nog steeds staande te houden. En ondanks dat ik al ruim 2,5 week helemaal in mijn eentje in volledig quarantaine zit en de volgende stap in mijn behandeltraject totaal onduidelijk is, voel ik me goed. Ik pak mijn telefoon en maak een selfie. Want ook dit is een moment om nooit meer te vergeten.